از خیلی از ما پس از مردن حتی این هم باقی نمی مونه ای کاش این رو درک می کردیم؛ شاید اینطوری خیلی از حق ها ضایع نمی شد، خیلی از دروغ ها گفته نمی شد و خیلی اتفاق ها نمی افتاد…

یاد این شعر از ژاله اصفهانی می افتم:

زندگی صحنۀ یکتای هنرمندی ماست

هرکسی نغمۀ خود خواند و از صحنه رود

صحنه پیوسته بجاست

خرّم آن نغمه که مردم بسپارند به یاد