یکی از دوستان در مورد منابع دروس مربوط به رشته نرم افزار در دانشگاه صنعتی شریف سوال کرده بودند. در پاسخ به ایشان باید عرض کنم که بنده اطلاعی در مورد منابع مورد استفاده در این دانشگاه ندارم اما مسلما منابع مورد استفاده تفاوت چندانی با منابع سایر دانشگاه ها ندارند؛ به خصوص در دوره کارشناسی.

سلام. امروز بعد از گذشت حدودا یک سال و چند ماه کار، کتاب برنامه نویسی با پایتون (که ابتدا قرار بود با نام “تفکر پایتونی – چطور مثل یک کامپیوتردان فکر کنیم” چاپ بشه) به اتمام رسید و کار برای چاپ به چاپ خانه ارسال شد.

زبان پایتون زبان بسیار ساده ای است و برنامه نویسی با اون لذت بخشه. سطح بالا بودن و ساده گی این زبان باعث می شه برنامه نویس بتونه تمرکز بیشتری بر روی ایده‏‏ ش داشته باشه و خودش رو خیلی با جزئیات ماشین درگیر نکنه و به همین دلایل برای شروع و به عنوان اولین زبان برنامه نویسی انتخاب بسیار مناسبی به شمار میاد.

هدف اصلی ما از ترجمه‏ ی این کتاب این بود که تمامی کسانی که به برنامه نویسی و خصوصا علوم کامپیوتر در ایران علاقه مند هستند و به دنبال نقطه‏ ی آغازی می گردند بتوانند از این کتاب استفاده کنند. به علاوه تاکید این کتاب بر روی مفاهیم اولیه و ارائه‏ ی تعاریف دقیق از مباحثی که ارائه می کنه و تاکیدش بر اشکال زدایی و مدل های مختلف توسعه‏ ی نرم افزار و آموزش چگونگی تفکر مثل یک کامپیوتردان (Computer scientist) به خواننده از فاکتورهایی بود که در انتخابش برای ترجمه نقش بسزایی داشتند. در ترجمه تمام سعی ما بر این بود که بتونیم مفاهیم رو هر چه واضح تر و به زبان ساده به خواننده انتقال بدیم. خودم حدودا هفت بار متن ترجمه شده‏ ی کتاب رو مطالعه کردم تا در حد توان از مشکلاتش کاسته بشه (البته کار بوسیله نمونه خوان هم چند بار خوانده شده). ویرایش کار هم به دست یکی از بهترین متخصصان این حوزه انجام شده. در کل امیدوارم تمامی علاقه مندان به کامپیوتر به خصوص دانشجویان سال اول که درس های برنامه نویسی رو می گذرانند نهایت استفاده رو از کتاب ببرند.

می توانید کتاب رو  از کتاب فروشی‏ها یا از نمایشگاه بین المللی کتاب غرفه‏ ی نشر دانشگاهی کیان یا به صورت اینترنتی از وب سایت نشر دانشگاهی کیان تهیه کنید. امیدوارم کار مورد پسند عزیزان قرار بگیره.

جا داره اینجا از تمامی کسانی که در ترجمه‏ ی این اثر کمک کردند نهایت تشکر و قدردانی رو به جا بیارم به خصوص خواهر عزیزم سرکار خانم زهرا صابری تبریزی که زحمت ویرایش کار رو به عهده گرفتند و جناب آقای رضا نیکجو که جلد این اثر رو طراحی کردند.

توجه: ترجمه و چاپ این اثر با اخذ اجازه از نویسنده اصلی آن آقای آلن بی.داونی انجام شده است.

توجه: میتوانید دو فصل اول کتاب را به صورت رایگان از آدرس زیر دانلود و مطالعه کنید:

دانلود و مطالعه رایگان دو فصل اول کتاب برنامه نویسی با پایتون

چند روز قبل در حال تماشای فیلمی به نام Knowing بودم؛ به پیشنهاد یکی از دوستان در سایت های فارسی به دنبال نقد فیلم گشتم. نقدهای متفاوتی در باب فیلم در سایت ها و وبلاگ های مختلف نوشته شده بود. اما یک نکته جالب در این نقدها نظرم را جلب کرد! نقطه مشترک بسیاری از نقد ها این بود که فیلم های غربی با موضوعی مشابه فیلم Knowing اغلب دارای قهرمان های غربی هستند و ایده های خودشان را ترویج می دهند و… .
برایم سوالی مطرح شد که چرا تهیه کنندگان و سینماگران آمریکایی و اروپایی باید قهرمان خود را یک شخص غیر آمریکایی یا غیر اروپایی در نظر بگیرند و یا عقاید دیگران را ترویج دهند؟؟ مگر دچار خود درگیری حاد هستند؟
آیا دوستانی که به نقد فیلم می پردازند این نکته را در نظر نمی گیرند؟ واقعا چرا باید عقاید دیگران را که شاید تنها برای سرگرمی در یک فیلم مطرح شده باشد این گونه به نقد کشید؟ بهتر نیست به جای این گونه انتقادات و فلسفه بافی ها درباره مطالبی که در مورد آن اگاهی نداریم به اصلاح خودمان بپردازیم؟ بهتر نیست به جای منتظر ماندن برای اینکه شاید روزی فیلم سازان غربی برای تفکرات ما هم فیلمی بسازند اگر واقعا ایده ای داریم خودمان آن را ابراز کنیم؟
امیدوارم پیش از باز کردن دهان و بازگوکردن ایده هایمان یا تایپ و ارسال تراوشات ذهنی مان در اینترنت در مورد هرچیزی کمی فکر کنیم و هر حرفی را کورکورانه تکرار نکنیم…

به «عین» و «شین» تو چسبیدم از در ِ زندان
که نعش سیمرغی رهسپار «قاف» کنم
به بازجوی گرامی بگو که راحت باش
نشسته ام که در این شعر، اعتراف کنم

به «قاف» می چسبی روی «قبر» گمنامم
در این دیار که بازار مرگ، سکّه شده
به «قاف» می چسبم مثل آن «قناری» که
به دست عاشق سلّاخ! تکّه تکّه شده

به «عین» آویزانم به «قاف» آویزان
ناهارشان سیمرغ است با سُسِ آدم!
تو «شینِ» «شوق ِ» رهایی ِ لعنتی هستی
«شکنجه» می شوم امّا نمی رود یادم

به هیچ جا نرسیدم به جز در ِ زندان
کجاست آخر ِ این راه های پیچاپیچ
رسیدم آخر قصّه به قلّه ی «قاف»ات
سر ِ بریده ی سیمرغ بود و دیگر هیچ…

ما آزموده‌ایم در این شهر بخت خویش
بیرون کشید باید از این ورطه رخت خویش
از بس که دست می‌گزم و آه می‌کشم
آتش زدم چو گل به تن لخت لخت خویش
دوشم ز بلبلی چه خوش آمد که می‌سرود
گل گوش پهن کرده ز شاخ درخت خویش
کای دل تو شاد باش که آن یار تندخو
بسیار تندروی نشیند ز بخت خویش
خواهی که سخت و سست جهان بر تو بگذرد
بگذر ز عهد سست و سخن‌های سخت خویش
وقت است کز فراق تو وز سوز اندرون
آتش درافکنم به همه رخت و پخت خویش
ای حافظ ار مراد میسر شدی مدام
جمشید نیز دور نماندی ز تخت خویش